Μαδρίτη – Ανδαλουσία

Η καρδιά της τέχνης

Τα έχει όλα η Ισπανία. Μοντέρνες μητροπόλεις, κάστρα και μεσαιωνικές πόλεις, μουσουλμανικά παλάτια, μπαρόκ καθεδρικοί ναοί, μερικά από τα κτίρια-θαύματα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής και τις σημαντικότερες συλλογές έργων τέχνης του κόσμου, ήλιος, αμέτρητες αμμώδεις παραλίες, ατίθαση φύση στη μαγευτική οροσειρά των Πυρηναίων, τεράστια πάρκα. Αν προσθέσουμε και το χαλαρό, αλέγρο lifestyle, και τη μοναδική γαστρονομία, αντιλαμβανόμαστε γιατί είναι ένας από τους πιο αγαπημένους ταξιδιωτικούς προορισμούς στον κόσμο.

Η πρωτεύουσα της Ισπανίας, μπορεί να μην κερδίσει την καρδιά σου από την πρώτη στιγμή όπως η Βαρκελώνη αλλά αν περιπλανηθείς λίγο σε αυτή σίγουρα θα την ερωτευτείς. Μια πόλη που παραμένει ζωντανή όλες τις ώρες με μεγάλη ποικιλία αρχιτεκτονικών ρυθμών με τα κτίρια της εποχής των Αψβούργων να «μπλέκονται» με τα μπαρόκ της εποχής των Βουρβόνων και τις νεοκλασικές γραμμές αυτών του 18ου αιώνα. Προορισμός που καλύπτει όλα τα γούστα: ακριβό shopping, street fashion, μεγάλο παζάρι. Βόλτα στο «μίλι των μουσείων». Από Βελάσκεθ, Ελ Γκρέκο, μέχρι Πικάσο, Νταλί και Μιρό.

Χειμωνιάτικη και πανέμορφη, η πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας μάς καλεί να «διαβάσουμε» την πλούσια ιστορία της Ιβηρικής Χερσονήσου, όπως γράφτηκε στους δρόμους, στις πλατείες και στα σημαντικότερα μνημεία της, να θυμηθούμε από πού ξεκίνησε ο Κολόμβος για την κατάκτηση του Νέου Κόσμου, αλλά και να περιπλανηθούμε στις υπέροχες γειτονιές της, να δοκιμάσουμε τάπας και να γλεντήσουμε με φλαμένκο στον τόπο όπου γεννήθηκε.

Ο γοητευτικός Νότος της Ισπανίας απολαμβάνει έναν καταγάλανο ουρανό 290 ημέρες το χρόνο σε ένα εντυπωσιακό περιβάλλον, που δοκιμάστηκε αδιάκοπα από εισβολείς. Στις μέρες μας, οι νεότεροι «εισβολείς» είναι τα 40-50 εκατομμύρια τουρίστες ετησίως, χωρίς ωστόσο οι φίλοι μας οι Ισπανοί -πρώην κατακτητές του κόσμου- να έχουν συνειδητοποιήσει την ανάγκη να επικοινωνήσουν σε άλλη γλώσσα εκτός από τη δική τους (εσχάτως βέβαια άρχισαν να το κάνουν). Πόλεις σαν την Κόρδοβα, τη Γρανάδα, τη Σεβίλλη, κοντά η μία στην άλλη, αποτελούν ορόσημα στην ιστορία της χώρας, με παλιά δοξασμένα χαλιφάτα από τα βάθη της Ανατολής και ιστορίες που θυμίζουν παραμύθι. Σ’ ετούτο το ταξίδι θα γνωρίσουμε τη Σεβίλλη, την ωραία πρωτεύουσα της  Ανδαλουσίας, στην καλύτερη εποχή της.

Ήδη πλησιάζοντας την πόλη οδικώς από τη Γρανάδα, η λέξη «όαση» ταιριάζει απόλυτα στην εικόνα της εύφορης και κατάφυτης κοιλάδας που θα αντικρίσετε, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι από εδώ η Αφρική απέχει μόνο 200 χιλιόμετρα. Η επονομαζόμενη και «Φλόριδα του ευρωπαϊκού Nότου» ξαφνιάζει, με την άνοιξη να έχει στήσει καρτέρι με αμέτρητα λουλούδια σε πάρκα, απίθανες εσωτερικές αυλές μαροκινού τύπου, ατμοσφαιρικά ξενοδοχεία και υπέροχες παλιές γειτονιές.

«Hola» λοιπόν στη Σεβίλλη, στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ, όπου άνθησαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη οι τέχνες του Ισλάμ, σ’ έναν εκρηκτικό συνδυασμό αρχιτεκτονικής και διακόσμησης που έφεραν μαζί οι Αραβες από τα βάθη της Ανατολής. Και, φυσικά, καλωσορίσατε στην πόλη όπου γεννήθηκε το φλαμένκο και γράφτηκαν διάσημα ειδύλλια με δον ζουάν, Κάρμεν και τορεαντόρ εντός και εκτός αρένας ταυρομαχιών.

Εδώ χώρεσαν όλοι και όλα με το παραπάνω: ο μύθος του Ηρακλή, στη γέννηση της πόλης, οι Ρωμαίοι στην ίδρυσή της και πολλούς αιώνες μετά οι Μαυριτανοί κατακτητές, με φυλές Αράβων εγκατεστημένων ήδη στη βόρεια Αφρική: οι Αλμοραβίδες πρώτα, ιδρύοντας το χαλιφάτο της Ανταλούς με κέντρο την Κόρδοβα, και μετά, το 1086, οι Αλμοάδες, αραβική φυλή κι αυτοί από την οροσειρά του Ατλαντα στο Μαρόκο, οι οποίοι έκαναν τη Σεβίλλη μεγάλη και τρανή πρωτεύουσά τους. Η αλλοτινή παρουσία των Αράβων είναι εμφανής μέχρι σήμερα σε ένα σωρό μνημεία αρχιτεκτονικής και στοιχεία διακόσμησης από τον 13ο αιώνα και μετά, με αποκορύφωμα την τέχνη των κεραμικών, των λεγόμενων αθουλέχος (που σημαίνει «μικρή πέτρα»), τις πολύχρωμες ψηφίδες και πλακίδια, που μοιάζoυν με μωσαϊκό στους τοίχους. Το ανάκτορο Αλκαζάρ ή το κωδωνοστάσιο της Λα Χιράλντα -το παλιό τζαμί των Μαυριτανών-, ευδιάκριτο από παντού, είναι μερικά μόνο από τα κτίρια που κατά μεγάλο μέρος χτίστηκαν από τεχνίτες Μουδεχάρ (όπως ονομάζονταν οι μουσουλμάνοι της Ανδαλουσίας που έμειναν στα ισπανικά εδάφη), παρά τον ανελέητο αγώνα των Δυτικών ηγεμόνων να τους εκτοπίσουν.