Ύδρα , το νησί με “ψυχή” μποέμ.Πού εάν ήταν ρυθμός της αρχαιότητας θα ήταν Δωρικός. Που, εάν ήταν γυναίκα, θα σε αιχμαλώτιζε για πάντα, μέσα από την απλότητα της και συνάμα από τη στειβαρότητα του χαρακτήρα της. Γιατί η Ύδρα, ξεχωρίζει για τον χαρακτήρα της.

Φτάνουμε οδικώς στο Μετόχι, στρίβει το λεωφορείο μας για να προσεγγίσουμε το σημείο από όπου θα πάρουμε το “πλοιάριο” για να περάσουμε σε δεκαπέντε με είκοσι λεπτά απέναντι. Μπροστά μας, εμφανίζεται ένα οίκημα με κεραμύδια ,μακρόστενο, ασβεστωμένο και σε κάνει να ταξιδέψεις  σε εποχές που δεν τις έχουμε ζήσει αλλά κάποια τέτοια οικήματα τα έχουμε δει σε ταινίες άλλων  εποχών.Προσωπικά με γοήτευσε γιατι με ταξίδεψε σε άλλη εποχή.Προς στιγμή νόμιζα ότι μπήκαμε σε σκηνικό κινηματογραφικής παραγωγής. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο μας, το πρώτο πρόσωπο που συναντάμε είναι η Αγγελική που μας εκδίδει τα εισιτήρια και μας δίνει οδηγίες ως group πως θα κινηθούμε, ενώ μας ενημερώνει, μας προτείνει να πιούμε ένα καφεδάκι ή να καθήσουμε στον ίσκιο των δέντρων στην αυλή του οικήματος που προανέφερα. Στην αυλή του έχει και ένα μικρό  εκκλησάκι.

Μας κάνει νόημα ότι ήρθε το πλοιάριο μας, με το καπετάν Μήτσο. Μικρό αλλά ωραίο αποτελείται από κλειστό χώρο, σαν τα γνωστά μας σαλόνια των πλοίων  και κατάστρωμα που καθώς ταξιδεύουμε αποτυπώνουμε τις πρώτες φωτογραφίες στα κινητά αλλά η σπουδαία καταγραφή γίνετε στο μυαλό μας και τη ψυχή μας.”Έχουμε” την Ύδρα μπροστά μας, ενώ ταυτόχρονα  νοιώθουμε το αεράκι δροσερό από τα νερά του Αργοσαρωνικού από τη ταχύτητα που έχει αναπτύξει ο καπετάνιος μας.

Φτάσαμε!!! και αρχίζει η “ιεροτελεστεία” την ώρα της άφιξης στην Ύδρα. Πρώτη στάση στο λιμάνι για άλλη μια φορά να δοθούν οι τελευταίες πληροφορίες στους συνταξιδιώτες μου.Και τώρα η ώρα του καφέ στο λιμάνι, αυτό λέγεται αποσυμπίεση με την εικόνα του λιμανιού κότερα, yacht,ιστιοπλοϊκά, πολυτελή θαλαμηγός στα ανοιχτά του λιμανιού κρουαζιερόπλοια, δελφίνια, θαλάσσια taxi και ωραίος κόσμος πολλοί τουρίστες αλλά τις εντυπώσεις, τις κλέβουν, πάντα, οι ντόπιοι που μετά την εκκλησία έχουν κατεβεί οικογενιακώς να πιούνε το καφεδάκι τους. Νομίζω αυτή η εικόνα νέων ανθρώπων με πιτσιρίκια με γυρνάει σε άλλες εποχές, έχει μια αυθεντικότητα.

Όμως ήρθε η ώρα να την περπατήσουμε. Θα επισκεφτούμε το σπίτι του Κουντουριώτη ενώ θα περάσουμε και από τη Σχολή Καλών τεχνών.Ωραία η θέα από ψηλά, των υδραίικων αρχοντόσπιτων.Επόμενη στάση στη Σπηλιά για μία βουτιά, ένα από τα πιο δημοφιλή σημεία της Ύδρας για μπάνιο. Στη συνέχεια πήγαμε στην Υδρονέτα για φαγητό έχοντας μπροστά μας, κανόνια, που σημαδεύουν προς την Πελοπόννησο. Απολαμβάνουμε το φαγητό μας έχοντας θέα το Αιγαίο.Φεύγουμε και βλέπουμε το άγαλμα “το κορίτσι και το δελφίνι” η ομώνυμη ταινία με τη Σοφία Λόρεν, γυρίστηκε στο νησί και από πάνω έχει έναν υπέροχο ανεμόμυλο. Συνεχίζουμε για το άγαλμα του Μιαούλη και το Αρχαιολογικό Μουσείο από την άλλη μεριά του νησιού. Επιστρέφοντας και κάνοντας βόλτες στα σοκάκια της, μπορούμε να δούμε και το φαρμακείο μουσείο που έχει την ίδια μορφή από το 1890.Κάναμε και τα ψώνια μας στα μαγαζάκια της ‘Υδρας και επιστρέφουμε με το πλοιάριο μας στις πεντέμιση.

Για μένα είναι το νησί που πάντα θέλεις να γυρνάς .